Zieloną wyspę odwiedzam kolejny raz, tym razem wyprawę poszerzyłam wyjazd z Dublina samochodową wycieczkę do Wielkiej Brytanii oraz wylot do Szkocji. Ta wiosenna podróż składała się z trzech części:
I część IRLANDIA
– Dublin. Pobyt zaczęliśmy od pysznego śniadania — słynnego English Breakfast (ze smażonych kiełbasek bekonów, jajek sadzonych, pieczonych pomidorów, pieczarek), a potem ruszyliśmy na spacer po Dublinie.
– Bray. Pociągiem z Dublina pojechałam do Bray. To nadmorskie miasteczko zamieszkane przez 27 tyś osób, które znajduje się na trasie dublińskiej kolei miejskiej DART, łączącej Malahide i Howth z Greystones. Wzdłuż zatoki ciągnie się szeroka promenada z dużą ilością nowych inwestycji. Miasto położone na wschodnim wybrzeżu Irlandii na wybrzeżu Morza Irlandzkiego. Trasa zaprojektowana i wybudowana przez bardzo sławnego inżyniera Brunela w 1856 r. Z miejscowości Bray do Greystone prowadzi 6. kilometrowa trasa nad torami kolejowymi – niestety od dłuższego czasu zamknięta. Można jednak przejść górą, obok krzyża na szczycie wzgórza Bray Head.
–Bray Head. Na szczycie wzgórza Bray Head znajduje się betonowy krzyż ustawiony w 1950 roku dla uczczenia świętego roku. Ze szczytu rozciąga się piękny panoramiczny widok na całą okolicę.
–Greystones. Pociągiem z Dublina można dotrzeć do Greystones, gdzie znajdują się piaszczyste plaże oraz promenada ze słynnym Misiem, który pomimo groźnej miny ma wiaderko, łopatkę i podąża dziarsko na plażę.
–Malahide. Pociągiem z Dublina można dotrzeć do Malahide. Malahide to miasto położone w hrabstwie Fingal w Irlandii, położone ok. 16 km na północ od Dublina. Jest tu zamek z ogrodem – Malahide Castle and Gardens.
–Montpelier Hill. The Dublin Hellfire Club. Weszliśmy wytyczonym szlakiem na szczyt Montpelier Hill aby z niego zobaczyć piękny i ogrzany słońcem Dublin. Montpelier Hill jest to 383. metrowe wzgórze w hrabstwie Dublin powszechnie określane jako Hell Fire Club. Jest to popularna nazwa nadana zrujnowanemu budynkowi na szczycie, który uważany jest za jedną z pierwszych LOŻY Masońskich w Irlandii. Masoni za swój cel główny uważali stworzenie świata bez wojen i przemocy. Ponadto stawiali na doskonalenie duchowe człowieka i społeczeństwa oraz doprowadzenie do braterstwa wszystkich narodów i religii poprzez stworzenie religii powszechnej.
–Howth to niewielka wieś portowa z działającym portem rybackim i mariną pełną zacumowanych w niej jachtów. Howth jest oddalone od centrum Dublina o około 14 km i najwygodniej można dostać się na Howth pociągiem DART ze stacji kolejowej w centrum – Dublin Connolly. Port w Howth jest pełen fok, które stały się ogromną atrakcją dla gości i mieszkańców.
Kliffy na Howth. Porośnięte dzikimi kwiatami klify i spacery ścieżkami po klifach jest moją ulubioną częścią wycieczki.
II część to WIELKA BRYTANIA – Irlandia Północna
Cistercian Monastery. Świątynia na świeżym powietrzu ze stacjami drogi krzyżowej. Miejsce kultu związane ze Świętą Brygadą z Kildare, irl. Naomh Bríd. To dziewica, ksieni, założycielka podwójnego klasztoru w Kildare, święta Kościoła katolickiego Jest uważana za współapostołkę i patronkę Irlandii. W Jej święto – 1 lutego, Irlandczycy mają wolne a na drzwiach zawieszają nietypowe krzyże z sitowia.
Long woman’s grave – wzniesienie z Grobem Długiej Kobiety.
Legenda mówi. „Był raz człowiek o nazwisku Conn O’Hanlon. Na łożu śmierci powiedział swoim synom, Connowi i Lorcanowi, że mogą przejąć całą jego ziemię. Conn obiecał ojcu, że zabierze Lorcana na wyżynę i powie mu, że jak okiem sięgnąć, jest on jego. Conn to zrobił, ale oszukał Lorcana i zaprowadził go do pustej części góry. Lorcan miał łódź i używał jej do handlu z innymi krajami. Podczas podróży do Hiszpanii Lorcan uratował na jachcie Hiszpankę i jej córkę. Hiszpanka wydała bankiet na cześć Lorcana. Cauthleen i Lorcan zakochali się w sobie, ale ojciec Cauthleen nie był szczęśliwy, ponieważ była zaręczona ze szlachcicem. Cauthleen zgodziła się z Lorcanem pojechać z nim do Irlandii. Para spotkała się w tajemnicy i wróciła do Irlandii. Kiedy dotarli do Omeath, Lorcan zabrał Cauthleen w górę i pokazał jej ziemię, którą posiadał. Cauthleen była tak zszokowana, że upadła i doznała zawału serca. Lorcan pokochał ją tak bardzo, że wskoczył do bagna Aennagh. Miejscowa ludność szukała pary i znalazła Cauthleen, zrobiła grób i każda osoba położyła na nim kamień. Nie znaleźli Lorcana martwego ani żywego. Tutaj śpi dzisiaj, w zagłębieniu swego rozczarowania i niewypełnionych obietnic, zwanym Grobem Długiej Kobiety, który wciąż można zobaczyć w górach górujących nad Omeath”
–National Trust – Derrymore House – Woodhouse. W zalesionej północnej części Derrymore stoi wiktoriańska willa o dwuspadowym dachu ze spadzistymi dachami z łupka, zbudowana w 1863 roku przez lnianego króla Bessbrook, Johna Grubba Richardsona. Willa trafnie nazwana Woodhouse.
–Newry. Tu urodził się Patrick Anthony Jennings – północnoirlandzki piłkarz, bramkarz. Po okresie dobrej gry w tym klubie został wykupiony do Tottenhamu Spędził w nim 13 lat rozgrywając 472 ligowe mecze. Potem przeszedł do Arsenalu, w którym rozegrał 237 ligowych spotkań przez 8 lat.
Kilmorey Arms Hotel Kilkeel, W tej restauracji zjedliśmy niezwykłą zupę rybną Chowder, zrobioną z ryb z dodatkiem małż, krewetek czy nawet homarów i boczku. Niezwykle bogata w smaku, była dla nas prawdziwą ucztą. Kiedyś był to przysmak żeglarzy, dziś serwują ją puby, restauracje i angielskie gospodynie.
Portaferry Hotel. The School House Portaferr. School house Portaferry to apartament mieszczący się w zabytkowym budynku starej szkoły w Portaferry. Zdjęcie nie oddają ale to naprawdę niezwykłe miejsce i pięknie zrobione. Wysokie Apartamenty zostały zrobione w starej szkole, która się spaliła. Po przebudzeniu widok nas powalił – z wielkich okien było widać cmentarz.
Windmill Hill Portaferry. Niedaleko hotelu znajduje się wieża, wejście na wieżę było niczym Mission Impossible – wiało okrutnie.
Whitehead Lighthouse. Klify na terenie Wielkiej Brytanii – Irlandii północnej były nieco inne, niż te które do tej pory widziałam. Do tej pory klify oglądałam tylko od góry. Tym razem szlak turystyczny prowadził po ścieżce przyklejonej do klifów.
III część – SZKOCJA
Edynburg. Z lotniska w Dublinie przyleciałam do Edynburga do stolicy Szkocji. Do centrum Edynburga dojechałam z lotniska bardzo wygodnym nowoczesnym tramwajem, a podróż trwała 30 minut.
W centrum spotkałam kilku Szkotów grających na dudach ubranych w charakterystyczne spódnice, w szkocką kratę czyli kilt. Jest to tradycyjny, narodowy męski strój Szkotów, zakładany na specjalne okazje i uroczystości. Irlandzkie dudy, zwane również dudami uilleann, mają inną konstrukcję i wydają łagodniejszy dźwięk w porównaniu do dud szkockich .
Ciekawostka! „Każdy Szkot nosi pod kiltem (mniej więcej!) to samo, a czy jest to opakowane w bieliznę, to już inna sprawa. Nikt Szkotowi nie narzuca czy, a jeśli już, to co ma nosić pod swoim kiltem. Jedni zakładają zwykłe majtki, a często są to bokserki. Są i tacy, którzy pod kiltami lubią czuć luz”.
Przez dwa dni udało mi się zobaczyć bardzo dużo interesujących miejsc:
– Scottish National Gallery to galeria w Edynburgu z dziełami wybitnych artystów. Jest tu np. Rembrandt, Van Gogh i Ramsay.
–David Hume’s Statue in Edinburgh. Dotknięcie palca u nogi posągu Davida Hume przywołuje szczęście. David Hume żył w latach 1711 r. do 1776 r. Edynburgu był znanym szkockim filozofem, historykiem i ekonomistą.
-Katedra Świętego Idziego to główny obiekt sakralny Kościoła Szkocji w Edynburgu. Mieści się przy ulicy High Street i placu Parliament Square. Mimo jednak, że katedra św. Idziego jest głównym miejscem kultu Kościoła Szkocji, technicznie rzecz biorąc, nie jest katedrą, ponieważ nie ma biskupa .
To właśnie tu dotarła trumna królowej Elżbiety II 12 września 2022 r. ponieważ odbyło się w niej nabożeństwo dziękczynne ku czci królowej.
– Sklep – Muzeum Harry Potter w Edynburgu. Fani Harry’ego Pottera wiedzą, że Szkocja odegrała dużą rolę w serii książek i filmów J.K. Rowling. Od brukowanych uliczek Edynburga po pagórkowate tereny szkockich wyżyn przywołują magiczny świat książek i filmów Harry’ego Pottera.
– Królewski Ogród Botaniczny w Edynburgu to drugi z najstarszych brytyjskich ogrodów botanicznych. Został założony w Edynburgu w 1670 roku przez lekarzy: Roberta Sibbalda i Andrew Balfoura.
Autor zdjęć – Anna Receptananude.pl