Teatr Polski im. Arnolda Szyfmana mieści się ul. Kazimierza Karasia 2 w Warszawie. Teatr Polski otwarto 29 stycznia 1913 roku sztuką „Irydion” Zygmunta Krasińskiego. W niedługim czasie od premiery spektaklu, zyskał rangę pierwszej sceny w kraju. Widzieliśmy w nim spektakl:
’Trzy wysokie kobiety” Albee został wyróżniony nagrodą Pulitzera w 1994 roku. Sztuki „Trzy wysokie kobiety”, „Kto się boi Virginii Woolf?”, „Chwiejna równowaga”, „American dream” to najbardziej znane utwory, których autorem jest Edward Albee – jeden z najważniejszych amerykańskich dramaturgów, zaliczany (wraz z Arthurem Millerem, Eugenem O’Neillem i Tennesseem Williamsem) do tzw. „wielkiej czwórki”, która ukształtowała dwudziestowieczny amerykański teatr.
„Żołnierz królowej Madagaskaru” w reżyserii Krzysztof Jasiński i muzyką Krzysztofa Herdzina, wszedł dzisiaj do repertuaru Teatru Polskiego w Warszawie. Widzowie, od samego początku poddali się tekstowi Juliana Tuwima, żartobliwie opowiadającemu o przygodach Mazurkiewicza z Radomia. W roku 1936 Julian Tuwim opracował na nowo popularną farsę Stanisława Dobrzańskiego uzupełniając ją dodatkowymi scenami i kupletami. W spektaklu pokazana jest szalona przedwojenna Warszawa. Odświeżona komedia okazała się jednym z największych sukcesów przedwojennego teatru muzycznego. W aktualnej adaptacji, w rolę Saturnina Mazurkiewicza – statecznego mecenasa z Radomia, wdowca na wydaniu, założyciela i prezesa Towarzystwa Krzewienia Dobrych Obyczajów i Walki z Zarazą Moralną – brawurowo wcielił się Zbigniew Zamachowski. Równie wystrzałowo bawił widownię jego syn Kazio (początkujący dramaturg, afrykanista hobbysta, który wyrusza wraz z ojcem w podróż do stolicy, gdzie teatrzyk Arkadia wystawia jego debiutancką sztukę pt. „Żołnierz królowej Madagaskaru”), zagrany przez Krzysztofa Kwiatkowskiego.
Scena, w której Sabinka (Lidia Sadowa) wskakuje na plecy Kazia udającego konia galopując z jednego do drugiego końca Dużej Sceny Teatru Polskiego, pozostanie na długo w naszej pamięci. Zresztą takich śmiesznych sytuacji było wiele.
Obsada:
Mazurkiewicz: Zbigniew Zamachowski
Kazio: Krzysztof Kwiatkowski
Cabiński: Szymon Kuśmider
Kamilla: Joanna Pocica / Marta Wiejak
Żorżeta: Izabella Bukowska-Chądzyńska
Józia: Paulina Janczak
Rózia: Monika Kaleńska
Fruzia: Adrianna Dorociak / Milena Kanabus
Kapciuchowski: Adam Biedrzycki / Wojciech Czerwiński
Grzegorz: Tomasz Drabek
Mącka: Joanna Trzepiecińska
Lemięcka: Ewa Makomaska
Sabina: Lidia Sadowa / Monika Kaleńska
Mącki Senior: Piotr Bajtlik
Mącki Junior: Adrian Brząkała
Król Murzyński: Przemysław Pawlicki
Specjalne podziękowanie dla Izabelli Bukowskiej-Chądzyńskiej, dzięki której obejrzeliśmy ten spektakl.
Absolutnie polecamy spektakl jako doskonałą receptą na nudę!
„Opowieść zimowa” to rzadko goszczący na polskich scenach dramat Szekspira – baśń splatającą to, co możliwe i niemożliwe. Na jedną z wielkich – wiecznych opowieści o miłości, nienawiści i przebaczeniu… opowieści, która będzie toczyć się dalej, nawet po zapadnięciu kurtyny, choć kto inny ją wypowie i kto inny będzie jej słuchał… może odnajdziecie ją Państwo również w innych spektaklach Teatru Polskiego”
Obsada:
Leontes : Mariusz Wojciechowski
Mamiliusz: Kuba Okniński/Maciek Rodowicz
Camillo: Krzysztof Kumor
Antygonus : Bogdan Potocki
Kleomenes: Piotr Bąk
Dion: Arkadiusz Głogowski
Dworzanin: Sławomir Głazek
Dozorca więzienny: Paweł Koślik
Sędzia : Michał Maciejewski
Poliksenes : Leszek Teleszyński
Floryzel: Maksymilian Rogacki
Marynarz : Paweł Koślik
Stary Pasterz: Janusz Zakrzeński
Syn Pasterza: Marcin Jędrzejewski
Hermiona: Izabella Bukowska-Chądzyńska
Perdita: Marta Dąbrowska / Katarzyna Kołeczek
Paulina: Grażyna Barszczewska
Emilia: Małgorzata Sadowska
Dorka: Ewa Makomaska
Madzia: Joanna Voss
Pasterka: Zuzanna Lipiec
Katarzyna Stanisławska
Pasterz: Piotr Bajtlik
Wojciech Czerwiński
Paweł Koślik
Maciej Mikołajczyk
Sędzia: Piotr Bajtlik
Piotr Brzeziński
Wojciech Czerwiński
Maciej Mikołajczyk
Czas : Olgierd Łukaszewicz
Spektakl był dla mnie niezmiernie ważny, gdyż w rolę Starego Pasterza wcielił się Janusz Zakrzeński – aktor, występujący podczas uroczystości niepodległościowych jako Marszałek Piłsudski), profesor – wykładowca, który na mojej uczelni prowadził KATEDRĘ SŁOWA I BYCIA. Uczył mnie oddechu, mowy, wypowiadania się publicznego. Podczas zajęć był wspaniały a jego nauka, na zawsze pozostanie w mej głowie i sercu. –kliknij!
14 lutego 2010 r.